Του Πόντου η Ελπίδα – Τάκης Βαμβακίδης – Θεόφιλος Πουταχίδης – Μιθριαδάτης ΣΤ’ – Κοπανός Νάουσας

Ο Σύλλογος “Ένδοξη Εύξεινος Λέσχη Κοπανού” παρουσίασε το δρώμενο
“Του Πόντου η Ελπίδα”
στα πλαίσια της μη κερδοσκοπικής εκδήλωσης
“Μιθριδάτης ΣΤ – Ομάλ – Ένας Χορός που μας Ενώνει”
στις 7 Μαϊου, 2023 στην πλατεία του Κοπανού, Νάουσας.

Το δρώμενο “Του Πόντου η Ελπίδα”:
Αφήγηση – Παρουσίαση: Τάκης Βαμβακίδης
Ενορχήστρωση: Θεόφιλος Πουταχίδης με το επιτελείο του
Συμμετοχή (κοριτσάκι): Χαρά Φωτιάδου
Κείμενο: Βενιαμίν Κωστελίδης
Μεταφορά κειμένου στη ποντιακή διάλεκτο: Χρήστος Ακριτίδης

Κείμενο στη ποντιακή διάλεκτο:

“ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ Η ΕΛΠΙΔΑ”
Έναν βράδον έπεσα κά και εσπάλτσα τ’ ομμάτâ μ’,
έρθαν´ χͮίλâ σο νου μ’.
Ενούνιζα όλον την ιστορίαν εμουν ασ’ σην αρχήν
ούστ’ οσήμερον, επέρε με ο ύπνον άμα το νούνιγμαν
’κ’ εστάθεν.
Έκ’σα να κρούν’ την πόρταν μ’, επήγα ένοιξα
και ελέπω εμπροστά μ’ έναν μικρόν κορτσόπον.
Εχͮαιρέτισε με, επήρε με ασ’ σο χͮέρ’ και επήρε με
και επήεν εκεί όθεν έτον ο νους-ι-μ’ κι ο λογισμός-ι-μ’.
Έφτασα μ’ σε ψηλά και ομάλâ ραχͮία, λες και έτον
έναν παρχάρ’ σον ουρανόν.
Ερχίνεσα να ελέπω ατά ντο ενούνιζα κι άλλ’ εμπροστά.
Παναΐα μ’ είπα ευχαριστώ σε που έγκες με αδά.
Είδα δεμένον με τα ζεντζ̌ίρâ έναν γίγανταν άμον
Θεόν σα κάσ̌â απάν’ και ένας αητέντς να τρώει τα τζ̌ι(γ)έρâ τ’.
Τρανόν μαρτύριον είπα ´´η τιμωρία τη Προμηθέα´´
Έκλωσα το κιφάλι μ’ και τερώ καρσ̌ί, είδα έναν άγουρον
να φορεί έναν χρυσόν πανωφόρ’ και να διατάζ’ τοι ναύτες
ατ’ σο έμορφον το καράβ’ν ατ’.
Ο Ιάσωνας με τ’ Αργοναύτες είπα απέσ’-ι-μ’
και χαρεμένος ετέρ’να και εθάμαζα.
Ένας βασιλέας με λεονταρί’ κιφάλ’ απάν’ ατ’
ετέρεσεν με, Ο Μιθριδάτης έν’ είπε με το κορτσόπον,
ο Βασιλέας του Πόντου.
Εχπαρά(γ)α πολλά,
’κί άντεξα, εψαλάφεσα να κλώσκουμες
οπίσ’ ’κ’ επόρεσα να ευτάω πάσ̌’ την καρδία μ’.
Αλλά αμάν εχάρα, είδα ποπάδες και δεσποτάδες
να βαφτίζ’νε τα μωρά μουν.
Επέραμ’ τη Θεού την χάρην, εγένουμ’νες χριστιανοί (είπα)
και αμάν αγαλλίασεν η ψ̌η μ’.
Ερχίνεσεν να μαυρίν ο ουρανόν άσ̌κεμα, εφοέθα
για τ’ ατό ντο θα έρχουτον και θα έλεπαν τ’ ομμάτâ μ’.
Επίασα το κορτσόπον ασ’ σο χͮέρ’ και επαρεκάλεσα το
να παίρ’ με και πάει οπίσ’.
Έπαρ’ με και δέβα οπίσ’ είπα, ’κί θέλω η ψ̌η μ´
να εβγαίν’. Επαρεκάλεσα, έκλαψα, αλλά γιοκ…
Είδα ντ’ εποίν’ναν τ’ εμετέρτς και όλον τον ξεριζωμόν
και την καταστροφήν.
Έναν βάρος ετσ̌όκεψεν απάν’-ι-μ’, τα ποδάρâ μ’ άλλο
’κί κρατούνε με, λαλίαν ασ’ σο στόμα μ’ ’κ’ εβγαίν’ να
ακούει με κάποιος. Εψαλάφεσα έλεος ασ’ σον Θεόν.
Τα δάκρâ μ’ επότσανε το παρχάρ’ τ’ ουρανού
και το μαξιλάρ’ τη κρεβατί’ μ’.
Αναχάπαρα ακούω κάποιος κρούει σην πόρτα μ’.
Εχπαράγα, σ’κούμαι τρέχω ανοίγω την πόρταν και ντο
ελέπω, ? έν το μικρόν το κορτσόπον.
Ποίος είσαι εσύ λέγ’ ατεν που έρχͮεσαι σο όρωμα μ’
και όντες είμαι έγνεφος ? πώς λέγ’νε σε, ποίος είναι
τα γονικά σ’ ?
Γονικά ’κ’ εξέρω, είμαι ορφανέσσα και να λες
σ’ όλον τον κόσμον έναν όνομαν εδέκανε με,
“Του Πόντου η Ελπίδα”.