14/04/2020 ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΝΑΣΙΔΗΣ

“Θάλασσα ‘κι φοούμαι σε – Ση Παλαιών Τη Στράταν”
Τραγούδι: Βασίλειος Σωτηριάδης
Λύρα: Γιάννης Τσανασίδης

“Thalassa ki fooume se” (I am not afraid of you, sea)
“Si Paleon Ti Stratan” (On the road of the old)

Το συγκεκριμένο εγχείρημα είναι μια μουσική καταγραφή ανθρώπων της τρίτης προσφυγικής γενιάς και συγχρόνως μια κατάθεση ψυχής από όλους του συμμετέχοντες, που θεωρήσαμε χρέος μας να παρουσιάσουμε δημόσια. Η διαδικασία των ηχογραφήσεων βασίστηκε στον αυθορμητισμό της στιγμής και στις προσωπικές επιλογές του κάθε τραγουδιστή. Η έλλειψη της όποιας προετοιμασίας όσον αφορά τις εγγραφές είχε ως στόχο την απόδοση και αποτύπωση της ψυχικής, πνευματικής, καλλιτεχνικής και βιωματικής διάθεσης του τραγουδιστή, όσο γίνεται πιο πιστά, ανόθευτα και ανεπιτήδευτα. Για το λόγο αυτό δεν μπορούμε να θεωρήσουμε το αποτέλεσμα αυτής της μουσικής προσέγγισης μια συντονισμένη δισκογραφική δουλειά, παρά μια επιτακτική ανάγκη πρωτίστως δική μας και έπειτα όλων αυτών που ασπάζονται με σεβασμό και ευλάβεια την κοσμοθεωρία που στην ολότητα της εκφράζει η μουσική μας παράδοση. Μια παράδοση που κληρονομήσαμε από τους παλιότερους, αλλά και που κατακτούμε αδιάκοπα και καθημερινά στο πέρασμα των χρόνων με τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και διεργασίες, που την καθιστούν πλησιέστερη δίχως να την αλλοιώνουν και να την μετατρέπουν σε μια πρόσκαιρη ατομική υπόθεση προβολής και ανάδειξης στο σύγχρονο καλλιτεχνικό στερέωμα. Στόχος είναι να επαληθευτεί η άποψη που θέλει το απλό να είναι διαχρονικό και η συγκεκριμένη δουλειά να αποτελέσει για τις επόμενες γενιές σημείο αναφοράς και φάρο αναγνώρισης των ποιοτικών προσπαθειών.
Γιάννης Τσανασίδης – Γιάννης Βέργος

Ο Βασίλειος Σωτηριάδης το γένος Ζυγανιτίδη, γεννήθηκε το 1952 στον Κοκκιναρά του Νομού Κοζάνης, με απώτερη καταγωγή από τη Λαραχανή και το Αδολί της Ματσούκας. Είναι το δεύτερο παιδί του Στέργιου και της Σοφίας μαζί με τους Χαράλαμπο, Νικόλαο και Βασιλική. Τα πρώτα του βιώματα τα απέκτησε σε μικρή ηλικία από τους Κώστα Κυριακίδη (Πορπάζαλη), Απόστολο Ζυγανιτίδη (Πήλον), Γιώργο Ζυγανιτίδη (Καρτάσογλη), Χαράλαμπο Ζυγανιτίδη και Γιώργο Σαλακίδη (Σαλάκ). Ο παππούς του Χαράλαμπος Σωτηριάδης ή Σωτήρογλης (1890-1957) ήταν αναγνωρισμένος λυράρης στη Λαραχανή και αργότερα πρωταγωνίστησε στα γλέντια που λάμβαναν χώρα στο χωριό, μαζί με τους Γεώργιο Χαραλαμπίδη (1902-1968) και Γιάννη Ζυγανιτίδη (1916-1998).

Το 1980 παντρεύτηκε την Παναγιώτα Παπαδοπούλου και απέκτησαν τρία παιδιά, τον Χαράλαμπο, τη Σοφία και τον Σάββα και το 1998 εγκαταστάθηκαν στην Ξηρολίμνη όπου ζουν μέχρι και σήμερα. Ο Βασίλειος Σωτηριάδης παίζει, τραγουδά και κατασκευάζει λύρες, εκπληρώνοντας όπως ο ίδιος επισημαίνει το μεράκι και την προσωπική του ευχαρίστηση.

Το μουχαπέτ έχει κύριο ρόλο στη ζωή του και οι παρέες του αποτελούνται από μερακλήδες και φίλους των γύρω χωριών και της ευρύτερης περιοχής της Κοζάνης. Ο ίδιος αναφέρει τους Λευτέρη Κοκκινίδη, Παναγιώτη Σαββίδη, Απόστολο Γρηγοριάδη, Νίκο Σιαμίδη, Νίκο Ζυγανιτίδη, Γιάννη Χαραλαμπίδη, Γιάννη Στεφανίδη, Χαράλαμπο Τσακαλίδη, Βασίλη Παλασίδη, Λάκη και Γιάννη Βασιλειάδη, Στάθη Κατωτικίδη, Γιάννη Κοροσίδη, Γιώργο Τρικιλίδη, Γιώργο και Στέργιο Κικίδη.

Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του: «Αρρωσταίνω όταν περνάν μέρες χωρίς να κάνω μουχαπέτ. Πολλές φορές κάνω μόνος μου όταν δεν μπορώ να βρω παρέα».

This project is a musical recording of people of the third generation Pontian refugees and at the same time a testimony of the soul by all its participants, which we considered it our duty to present publicly. The recording process was based on the spontaneity of the moment and the personal choices of each singer. The lack of any preparation regarding the recordings was aimed at rendering and capturing the mental, spiritual, artistic and experiential mood of the singer, as faithfully, unadulterated and unpretentious as possible. For this reason, we cannot consider the result of this musical approach a coordinated “album” work, but an urgent need, first of all ours and then of all those who respectfully and reverently embrace the worldview that our musical tradition expresses in its entirety. A tradition that we inherited from our older generation, but also that we conquer continuously and daily over the years with such initiatives and processes, which make it closer without altering it and turning it into a temporary individual case of projection and promotion in the contemporary . The aim is to verify the view that the simple song is timeless and that the specific work will be a point of reference and a beacon for the recognition of quality efforts for future generations. – Giannis Tsanasidis – Giannis Vergos.

Vasilios Sotiriadis was born in 1952 in Kokkinaras, Kozani,  with origins from Larahani and Adoli in Matsouka, Trapezounta. He is the second child of Stergios and Sofia (Zyganitidis) together with Charalambos, Nikolaos and Vasiliki. He acquired his first musical experiences at a young age from Kostas Kyriakidis (Porpazali), Apostolos Zyganitidis (Pilon), Giorgos Zyganitidis (Kartasogli), Charalambos Zyganitidis and Giorgos Salakidis (Salak). His grandfather Charalambos Sotiriadis or Sotiroglis (1890-1957) was a recognized lyra player in Larahani and later starred in the festivities that took place in the village, along with Georgios Charalambidis (1902-1968) and Giannis Zyganitidis (1916-1998).

In 1980 he married Panagiota Papadopoulou and they had three children, Charalambos, Sofia and Savvas. In 1998, they settled in Xirolimni where they still live today. Vasilios Sotiriadis plays, sings and builds lyras, fulfilling as he himself points out his passion and personal pleasure.

The “mouhapet” has a major role in his life and his friends are made up of fanatics and friends from the surrounding villages and the greater Kozani region. Some of the friends mentioned are Lefteris Kokkinidis, Panagiotis Savvidis, Apostolos Grigoriadis, Nikos Siamidis, Nikos Zyganitidis, Giannis Charalambidis, Giannis Stefanidis, Charalambos Tsakalidis, Vasilis Palasidis, Lakis and Giannis Vasiliadis, Stathis Katotikidis, Giannis Korosidis, Giorgos Trikilidis, and Giorgos and Stergios Kikidis.

 “I get sick when days go by without a mouhapet. Many times I have a mouhapet by myself when I can’t find company. “